Siapakah Orang Cina Malaysia

Orang Cina pada zaman British

Secara umumnya di Malaysia terdapat perasaan tidak senang diantara kaum akibat daripada masalah politik yang tidak pernah sepi di semua lapangan penulisan dan media. Namun hakikatnya jika diperhalusi secara realiti perasaan itu seolah-olah tiada lansung diantara kaum di Malaysia. Masing-masing boleh tersenyum dan bergurau senda dalam menjalani kehidupan seharian. Perasaan yang semacam ini jelas kelihatan terutamanya di kawasan-kawasan kampung. Namun agak berbeza dengan keadaan di bandar-bandar besar yang kelihatan agak tegang. Mungkin akibat daripada persaingan pernigaan dan sikap egoisme dalam membandingkan status kehidupan masing-masing menyebabkan ketegangan itu mewakili keseluruhan sikap masyarakat negara ini.Hari ini agak sukar mengatakan siapakah yang bersikap rasis, bersikap tidak menghormati budaya dan agama kaum lain serta siapakah penyebab utama kepada semangat ini.

Jika dijejak kepada sejarah-sejarah lalu jelas membuktikan terdapat jurang perbezaan yang ketara diantara kaum di negara ini. Sikap penjajah yang sengaja membiarkan kaum Cina ini seolah-oleh meletakkan seekor ular didalam kandang harimau. Walaupun penjajah menganggap kaum Cina ini merbahaya namun mereka tetap menggunakan khidmat mereka kerana sikap rajin dan tidak putus asa yang ditunjukkan oleh kaum Cina.

Semangat kesukuan yang kuat juga menyebabkan kaum Cina berjaya dalam pelbagai bidang perniagaan yang diceburi dan semangat kesukuan ini sangat penting walaupun mereka sebangsa. Melalui persatuan-pesatuan berdasarkan nama suku kaum ini mereka memperolehi pelbagai faedah dan kebaikan terutamanya dalam bentuk kewangan dan modal perniagaan. Politik suku ini telah bermula sejak Dinasti Manchu dimana mereka yang merantau keluar dari Selatan China

Mereka menyerahkan untung nasib keluarga mereka kepada “kongsi” yang ditubuhkan oleh suku mereka sendiri. Pulangan kepada kongsi ini adalah dalam bentuk kewangan dimana mereka yang berdagang itu tadi akan memberi sebahagian daripada hasil perdagangan mereka kedalam kongsi tersebut. Maka tidak hairanlah aliran wang pusingan itu sentiasa mencukupi untuk menampung pelbagai keperluan kongsi tersebut. Selepas era moden akibat daripada kekacauan politik selepas Perang Dunia 1, kaum China ini mula keluar mencari kekayaan dengan lebih kuat. Mereka-mereka ini pula kebanyakannya dijadikan buruh oleh penjajah seperti British dan Belanda untuk bekerja disektor-sektor perlombongan,perladangan dan industri kecil. Didalam penulisan Barat mereka itu digelar “Overseas Chinese (Cina Seberang Laut)” . Kesungguhan yang ditunjukkan mereka dan sikap tidak campur tangan mereka didalam hal ehwal politik tempatan menyebabkan kolonial tidak mengambil tindakan tegas dan membiarkan mereka bebas bergerak.

Pemimpin-pemimpin tempatan juga tidak begitu peduli kepada kemasukan mereka ini asalkan tidak menggangu sistem politik tempatan. Namun kesannya dirasai oleh masyarakat kelas bawahan terutamanya kaum pribumi sehinggakan pada satu ketika telah tercetus pelbagai reaksi kurang selesa dan pembunuhan keatas kaum Cina ini. Walaupun pihak British menyanjung tinggi akan sumbangan yang diberikan oleh kaum Cina didalam sektor pembangunan Tanah Melayu namun mereka menerima sedikit perhatian daripada kolonial, buruh Cina ini akan diambil melalui sistem ikat janji sehingga ia dimansuhkan pada tahun 1914.[4] Jit Shin Pau melaporkan kaum China Seberang Laut menerima layanan buruk dimana-mana tempat mereka berada sebagai contohnya di Hindia Belanda, Negeri Thai dan Amerika.[5] Ini menyebabkan kaum Cina dianggap sebagai kaum minoriti di Tanah Melayu walaupun mereka telah menguasai kebanyakan bidang didalam negara pada waktu itu.

Perang Dunia ke 2 juga memberi kesan dan tekanan yang begitu dasyat kepada kaum Cina. Mereka dibunuh secara beramai-ramai oleh Jepun diseluruh negara Asia Tenggara namun mereka dengan cepat bangun dan memperbaiki semula keadaan ekonomi dan kedudukan mereka tanpa menghiraukan apa yang sudah berlaku keatas mereka. Hakikatnya mereka menyimpan dendam yang amat mendalam kepada Jepun dan kaum pribumi yang pernah membantu Jepun. Kaum Cina merasa begitu dikhianati oleh kaum peribumi kerana beranggapan mereka telah sama-sama membangunkan ekonomi sesebuah negara yang mereka diami. Segala bentuk kekayaan dan kemewahan yang dirasai oleh kaum lain adalah hasil daripada jaringan perniagaan yang dikuasai mereka. Oleh itu tidak hairanlah apabila terdapat beberapa percubaan untuk menguasai politik tempatan selepas itu.

Hari ini walaupun kelihatan kaum Cina sudah dapat menerima hakikat akan keterpaksaan mereka untuk mengadaptasi adat dan budaya tempatan namun mereka masih lagi cuba mengekalkan cara kehidupan mereka melalui kesatuan-kesatuan yang wujud sejak berabad lamanya. Sikap misteri mereka dan seolah-olah tidak ambil peduli kepada sistem sosio masyarakat tempatan sebenarnya lebih kepada untuk mengelak pertembungan secara lansung dengan kaum pribumi namun mereka tetap mencuba untuk menguasai sedikit sebanyak kekuasaan politik setempat dengan tujuan utamanya adalah untuk mengekalkan perniagaan yang dijalankan. Bagi mereka hanya kekayaan saja yang dapat menjamin segala-galanya dalam kehidupan mereka. Jesteru atas faktor inilah yang menyebabkan pertembungan diantara kaum Cina dan kaum pribumi kekal sebagai pertembungan yang tidak akan pernah padam. Sebuah pertembungan diantara kuasa politik dan kuasa wang.

Sumber

[1] The Republic of China (ROC) joined the UN in 1945. On October 1, 1949, Mao Zedong declared the establishment of the People's Republic of China (PRC), and the government of the Republic of China relocated to Taipei after losing the Chinese Civil War.

[2] A.Hamid Omar, 2014, China Ketiga, Pustaka Aman Press; terjemahan dari CP Fritzgerald, 1967, The Third China, hlm 82

[3] Khadri Bin Mohd Salleh; 1988/89; Tesis Masalah Kongsi Gelap dan Pergaduhan Orang-orang Cina Di Kulim Kedah Pada Tahun 1888; Arkib Negara Malaysia Cawangan Kedah/Perlis; hlm 13

[4] Tey Tiong Lim, Tesis: Sejarah Penglibatan Politik Orang Cina di Tanah Melayu 1930-1945; hlm 5, Arkib Negara Malaysia Cawangan Kedah/Perlis

[5] Ibid hlm 25